Geen zin in de ziektewet
“Ik heb mijn hele leven hard gewerkt. Al vanaf mijn zeventiende, toen ik mijn eerste horecazaak had in Scheveningen. Maar in 2008 ging het mis. Dat begon met plotselinge blindheid, die gelukkig tijdelijk was. Toen overleed mijn oma, die als een moeder voor mij was. Dat gaf me veel verdriet en stress, waarna het heel hard bergafwaarts met mij ging.
Ik kreeg allemaal pijnen in mijn lichaam. Alsof er 24 uur per dag peuken werden uitgedrukt op mijn lichaam. Ze gaven me er zelfs een morfinepomp voor. En daar word je ook niet fitter van.
Het UWV wilde me afkeuren, maar dat wilde ik niet. Ik moest en ik zou doorwerken. Toen kwamen we tot een compromis: ik zou maar 30 procent afgekeurd worden en nog 70 procent zelf verdienen. Dat ging dus niet. Ik kon echt niet werken, kwam onder het minimumloon terecht en kon mijn huur niet meer betalen. Zo raakte ik diep in de schulden terecht. Al gauw stond ik voor de rechtbank want de huisbaas wilde me uit huis zetten omdat ik drie maanden achterliep op de huur.”
“Herkenning is heel fijn”
Praktische zaken en een luisterend oor
“Gelukkig stuurde de maatschappelijk werker me toen naar MEE. Die deden twee dingen: ze hielpen met de praktische zaken zoals dingen regelen en achter de zaken aan. Ze hebben me geholpen sponsors te vinden om te overleven. Maar ik kon ook mijn verhaal bij ze kwijt. En ik kan je vertellen dat dat minstens zo belangrijk was.”
Delen wat je hebt meegemaakt helpt
Martins leven is niet meer te vergelijken met de dynamiek van voorheen: hele avonden achter de bar staan en biertjes tappen. Maar één ding uit Martins horecabestaan zet hij wel voort: praten met mensen, luisteren en verhalen delen. Dat doet hij nu namelijk als ervaringsdeskundige bij MEE.
“Een professional heeft er voor geleerd. Maar ik spreek uit ervaring”
“Ik ben blij dat ik dit nu terug kan doen. Ik ga mee naar cliënten, praat met mensen. Ik weet hoe het voelt om in zo’n situatie te zitten en vaak is die herkenning heel fijn. En tegen MEE-medewerkers zeg ik: je mag je best openstellen. Vertellen dat je zelf ook iets hebt meegemaakt. Het is een opening om verder te praten.”